کد مطلب:27973 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:102
اَسفا كه گاه، كسانی گرفتار چه ناهنجاری ها و ملزم به چه نارواگویی هایی می شوند! آیا می شود به پیامبر خدا چنین گمانی برد؟! آیا با توجه به آن زندگانی یكسر شور و حماسه و درگیری با مظاهر شرك و جاهلیّت، می توان چنین پنداری درباره پیامبر خدا به ذهن و زبان آورد؟! آرا و دیدگاه های دیگری كه فخر رازی برشمرده است و در تفاسیر اهل سنّت و مجموعه های روایی آنان هم بیشتر از آن نیست، تباه تر از آن چیزی است كه آوردیم. فخر رازی، آخرین قول را بدین سان آورده است: آیه در فضل علی بن ابی طالب نازل شد و چون این آیه نازل شد، پیامبرصلی الله علیه وآله دست او را گرفت و گفت:«هركه من مولای اویم، علی مولای اوست. خدایا! هر كه را دوستش می دارد، دوست بدار و هر كه را دشمنش می دارد، دشمن بدار!». پس عمر، او را دیدار كرد و گفت:«ای پسر ابو طالب! بر تو مبارك باد! مولای من و مولای هر مرد و زن باایمان شدی». این وجه، نظر ابن عبّاس و براء بن عازب و محمّد بن علی [ باقرعلیه السلام ]است.[2]. فخر رازی تصریح می كند كه: روایت های نشانگر این حقیقت، بسیار است؛ امّا بهتر است بگوییم كه این آیه، برای اطمینان بخشی به پیامبر خدا در برابر نیرنگ ها و برخوردهای یهودیان و نصرانیان است، تا پیامبر خدا نهراسد و در ابلاغ حق، كوتاهی نكند.[3]. آنچه فخر الدین رازی در این دیدگاه آخر بدان تصریح كرده است و روایات مربوط به آن نیز بسی فراوان است، استوار و درست است و شگفتا از مفسّران، محدّثان و متكلّمانی كه در برابر آن همه روایات، سر تسلیم فرود نمی آورند و به توجیه ها و تفسیرهایی روی می آورند كه نه با واقعیت تاریخْ سازگاری دارد، نه با شخصیت پیامبر خدا و نه با سیره نورانی و استوارگامی های او در جهت ابلاغ حق.
شگفتا! برخی بر این باورند كه پیامبر خدا برخی از آیات مرتبط با مشركان و یا یهودیان را آشكار نمی كرد و از این كه به او آزاری برسد، می هراسید.[1].